8. Uloga Hristove Crkve
Crkva je jedan od glavnih uzroka za stanje sveta! Isusove reči to potvrđuju: "Ako so obljutavi, ne vredi više ni za šta, nego samo da se izbaci napolje i daje ljudi izgaze." (Matej 5:13).
Da bi se zaustavila stihija zloupotrebe sile i vlasti u ovom svetu, Crkva mora prva da počne da manifestuje način o kome je govorio i koji je praktikovao njen osnivač i vođa Isus Hristos. Crkva je, prema Biblijskoj definiciji, zajedništvo ljudi koji su pozvani iz sistema ovog sveta u drugačije carstvo, potpuno novi sistem. Nanovo rođenje je neophodno iskustvo za promenu potrebnu za život u Božijem carstvu i za ispravno korišćenje delegirane vlasti. Daljnje objašnjenje ove promene je dano u Rimljanima 8:29, gde se navodi da je Bog predodredio da svi nanovo rođeni budu "saobraženi slici njegovog Sina, da on bude prvorođeni među mnogom braćom". U Jevrejima poslanici 12:23 Crkva Isusa Hrista se naziva - Crkva prvorođenih.
Svojom smrću na krstu, Isus Hristos je doneo čovečanstvu stvarnu mogućnost da svoju grešnu prirodu promeni, da je "usmrti". Svojim uskrsnućem doneo je svakoj osobi stvarnu mogućnost, da se posredovanjem Duha Svetoga, nanovo rodi i da počne da se saobražava u karakter Isusa Hrista. Nanovo rođenje nije garancija da će osoba uvek imati i ispravnu praksu u ovoj, kao ni u drugim oblastima života. Ali, to iskustvo vraća ljudsko biće u stanje u kome je bilo pre pada u greh i osposobljava ga da kroz svoj obnovljeni kontakt sa Bogom živi na način koji je po Božijim načelima, a inače mu je nemoguć.
To je početak svake reformacije koja je ljudskom rodu potrebna kako bi se željene i neophodne promene dogodile u ovom svetu. A tu je, što je veoma važno, početak i onoga što Božija reč naziva Crkvom. Bez nanovog rođenja, bez te temeljne promene srca, koja je rad Duha Svetoga, pojedinac, a samim tim ni religiozna institucija, nije u stanju biti predstavnik Boga i njegovog Carstva na zemlji. Način na koji Crkva danas funkcioniše u svetu je dovoljan dokaz njene nesavršenosti i nesposobnosti da živi na nivou njenog poziva. Ponekad, ono što se naziva Crkvom, nije samo nesavršena manifestacija već i anti-propaganda Božije zamisli. Ozbiljnost uloge koju Crkva ima je u tome da ljudi izvan nje često stavljaju znak jednakosti između Crkve i Boga. Drugim rečima: kada Crkva nešto radi, onda i Bog tako radi. Zbog toga što je Crkva Božiji prvenstveni instrument i "mesto" njegovog otkrivanja svetu, onda ovu, kao i sve druge važne istine, Bog želi pre svega otkriti, obnoviti i uspostaviti u svojoj Crkvi. Ako Crkva koja je Božiji hram, ne veruje i ne praktikuje Božiji red, kako može očekivati da svet koji ne veruje u Božije postojanje to čini? Ako u Crkvi nema manifestacije Božijih principa onda je svet bez svetla i slepe vođe vode slepce, te svi u jamu padaju. Današnje stanje sveta svedoči da stvari u Crkvi nisu u mnogo boljem stanju nego u svetu.
PRAKSA PRVE CRKVE
Crkva je tokom istorije uglavnom živela na nivou koji je daleko ispod onoga koji joj je Bog odredio i za koji ima Bogom dane mogućnosti i sredstva. Izveštaj Dela apostolskih opisuje Crkvu koja je imala ogroman uticaj na društvo u kojem je živela. Apostoli su uživali veliko poštovanje i vernici su bili omiljeni među narodom.
Bog je svoju silu manifestovao kroz apostole, i druge vernike, na način koji je ljudima pokazivao pravu sliku o Bogu. Božija dobrota očitovala se kroz isceljenja, oslobođenja od zlih sila i mnoga druga čudesa. Dinamičnost života prve Crkve bila je najbolja ilustracija onoga što je Bog zamislio sa Crkvom: "Njegova namera je bila da se sada, kroz Crkvu, poglavarima i vlastima na nebesima obznani mnogostruka Božija mudrost, u skladu s njegovim večnim naumom, koji je ostvario u Hristu Isusu, našem Gospodu." (Efescima 3:10-11).
Posle svog rađanja, na dan Duhova, Crkva Isusa Hrista je kao slobodan duhovni pokret, svojom praktičnom duhovnošću širila Radosnu vest Jevanđelja po celom svetu. Jednostavni ljudi, zajedno sa visoko obrazovanim ljudima, manifestovali su Božiji pogled na čoveka i zajednički život ljudi pod Božijom upravom. Vrlo često u Novom zavetu spominje se velika iznenađenost okoline u pogledu onoga što su videli u prvoj Crkvi, a što je društvu tog vremena nedostajalo.
O prvoj se Crkvi govorilo kao faktoru koji je "uzbunio ceo svet" (Dela 17:6). Apostoli su shvatili lekciju koju ih je Isus naučio i kroz iskustvo nanovog rođenja počeli živeti novi život. Umesto borbe za titule i pozicije prvi hrišćani gledali su jedan na drugoga kao braću, kao što su i bili, a Isusa Hrista držali za Glavu i Kralja Crkve. Iako ni njihovi odnosi nisu bili oslobođeni konflikata, ipak je Bog mogao da se očituje kroz njihovo iskreno zajedništvo. Nepodeljeno davanje vodećeg mesta u Crkvi - Isusu Hristu, koji je za njih bio neprikosnoveni vođa i jedini Poglavar svoje Crkve, davalo je Crkvi ogroman autoritet i velik ugled i poštovanje.
Ni jednom od dvanaestorice učenika titula glavnog vođe nije bila dodeljena! Nikome Isus nije dao autoritet za poslednju reč u donošenju odluka. Božija namera bila je da obnovi svoj prvobitni model vođenja svog naroda - da je on jedini Vođa i Kralj svog naroda, a da su ljudi, od Boga pozvani u razne službe, posrednici i sluge.
Za informacije kako i gde da naručite/kupite knjige Stojana Gajickog obratite se na: .
