9. Povratak kralja
U svom razvoju Crkva je imala i svetle i mračne periode. Mračni periodi su vremena kada Crkva postaje liberalna i ne drži se istina koje Sveto pismo opisuje kao nepromenljive. Pod pritiskom okoline i iz straha da ne bude "staromodna" Crkva se zna prilagođavati vrednovanjima koja su prihvatljiva u svetu. Zato je i Crkvi Isusa Hrista u takvim periodima potrebna obnova. Duhovna obnova Crkve je period u kome pojedinci ili grupa ljudi, uz pomoć Duha Svetoga, otkriju istine u Božijoj reči, koje je Crkva tokom dužeg perioda zanemarivala ili su Crkvi bile sakrivene. Cilj svake duhovne obnove je da oživi te zaboravljene istine Svetog pisma i da u Crkvi obnovi Božiji red. U Prvoj hrišćanskoj Crkvi obnovljen je Božiji red u pogledu vođstva i vraćen na prvobitni Božiji model. Isus Hristos je svojim načinom ukazao na istinu da je Bog jedini pravi lider svog naroda i da to nije samo teorija, već da Božiji narod mora da razume i prihvati taj model kao stvarnost, a ne samo simboličnost u ovom vremenu.
Različiti ljudski faktori su tokom istorije uticali na slobodu Crkve, te se Crkva sve više udaljavala od biblijske zamisli i postajala institucija. Umesto pokretnog "šatora sastanka", Crkva se kroz istoriju pretvarala sve više u statični hram, sa ljudski komponovanim obredima i hijerarhijskom vladavinom. Na taj način ljudski faktori sve više preuzimaju vlast nad njom. Od Isusove naredbe - "džabe ste primili, džabe i dajte", vođe takvog crkvenog sistema unovčavaju jevanđelje, prodavanjem oproštenja greha i dajući time narodu do znanja da su oni "vlasnici Božijih tajni i njegove Crkve" ovde na zemlji. I pored nedvosmislenih reči Isusa Hrista svojim učenicima, u Crkvi su uvek postojali oni koji su gradili hijerarhijski sistem! To su najčešće bile osobe koje su imale ambiciju da nešto postanu, ljudi željni sile i vlasti. Za njih nije problem da te svoje ambicije ostvare uz pomoć Božijeg imena. Takvi ljudi ne biraju sredstva, za njih ni Božija reč nije ništa drugo nego sredstvo za ostvarivanje svojih ciljeva.
Postojanje različitih službi u Crkvi nije nikada trebao postati razlog da se stvori sistem u kome bi neko bio iznad drugog, naročito ne sa ciljem da zauzme mesto koje samo Hristu pripada.
Onaj koji sedne na mesto koje Hristu pripada se u Svetom pismu naziva Anti-Hrist!
Jevanđelje - Radosna vest o Božijem carstvu, uklanja čoveka sa pozicije kralja na koju se je popeo i vraća to mesto Bogu kome i pripada. U Božijem carstvu nema mesta ni za faraona, niti za Cezara, niti za osobu koja se bilo kojim sistemom proglasi njegovim jedinim zastupnikom na zemlji. Nikome sa namerom da sebe postavi iznad drugih i koristi ih za svoje interese nema mesta u Božijem carstvu. U Božijem carstvu nema mesta za osobu koja želi da prisvoji titulu i poziciju veću od one koju je sam Bog svakom među ljudima odredio - "da bude svima sluga"! To ne odgovara čoveku kojim grešna priroda upravlja, niti sistemu koji je ljudski rod stvorio bez Boga.
To jeste jedan od razloga zbog kojeg su prvu Crkvu politički i religiozni vlastodršci smatrali nedobrodošlim i smetajućim faktorom njihovog vremena. Oni su imali druge namere, kojima Isus i njegov model nisu odgovarali. Zato su ga progonili i razapeli. Zato su isto to kroz sve vekove radili i sa njegovim pravim sledbenicima, sa pravom Crkvom Isusa Hrista.
Iako na temelju Svetog pisma i Isusovih reči nikada ne bi trebalo da dođe do hijerarhijske prakse, opet se ta greška stalno ponavlja i u Crkvi. Nedugo posle širenja jevanđelja po svetu, u novorođenoj Hristovoj Crkvi, pojavljuju se oni koji Crkvu pokušavaju da prisvoje. Umesto da joj, kao apostol Pavle, služe onim darom koji im je dan, oni uvode stari sistem piramide, kojim iznova ruše ono što je Bog počeo da obnavlja. Vladari zemalja čine medveđu uslugu Jevanđelju time što Crkvu proglašavaju državnom i time je čine delom političkog sistema. Na taj način ponovo vraćaju kralja na poziciju "boga" u tom sistemu. Crkva postaje sve više instrument u rukama političke vlasti. Ujedinjavanje vere i političkog sistema razvija se kroz vekove u najuticajniji faktor u ljudskom društvu. Car Konstantin (285 - 337. godine ) proglašava Hrišćanstvo državnom religijom. Odstupanje od Hristovog modela i ulaženje u sistem ovoga sveta vraća kralja na poziciju koju su mu neznabožački narodi od davnina davali. Bog je iznova uklonjen sa svog pravog mesta u njegovoj Crkvi. Crkva, sjedinjena sa političkom vlašću, je tokom istorije ostavila tragove nedostojne Božijeg imena i svoje uloge u svetu. Žalosna činjenica je da se stvar ni do današnjeg dana nije mnogo izmenila.
Ako Crkva Isusa Hrista, koja je "stub i uporište istine", (1. Timoteju 3:15), nije nosilac ispravnog modela, onda svet hoda u tami i biva prepušten zloupotrebi sile i vlasti, te ostaje bez svetla koje ispravna biblijska praksa daje. Današnji svet poprište je zloupotrebe sile i vlasti takvih dimenzija, naročito u ime bogova raznih religija, da izraz "pakao na zemlji" nije više religiozna mašta, već na putu da postane tragična stvarnost ljudskog roda. Ateistički humanizam i religiozni sistem u kome je Bog samo drugo sredstvo vladanja, predstavlja kombinaciju koja svet može dovesti do tragičnog stanja u međuljudskim odnosima. Ovakav scenario daje povod pesimizmu u političkom, ekonomskom i duhovnom razvoju sveta. Beznadežnost postaje sve više sastavni deo svakidašnjice, ne samo u pojedinim delovima sveta, već globalno.
Za informacije kako i gde da naručite/kupite knjige Stojana Gajickog obratite se na: .
